درس گفتار درمانی

شامل اقدامات خاصی است که در دروس ادغام شده است

اقدامات پیشگیرانه، یعنی

• تشخیص برای همه سطوح زبان (تلفظ، واژگان، نحو، ارتباط)
• تشخیص اکتساب زبان نوشتاری (توسعه مهارت های خواندن و نوشتن)

اقدامات درمانی، یعنی

• تکنیک های مدل سازی
• کمک های مفصلی
• حداقل جفت
• تمرینات حرکتی دهان

اقدامات گفتاردرمانی خاص، یعنی

• آموزش به آگاهی واج شناختی به معنای دقیق
• استفاده از سیگنال های دستی/علائم آوایی
• تجسم، یعنی وضوح (استفاده از ژست ها، حالات چهره و علائم دست و همچنین تصاویر و متن مناسب)
• خاص زبان معلم
• ساختارهای هدف زبانی بدون حواس پرتی
• کاهش پیچیدگی زبانی و محتوایی از محتوای درس
• گوش دادن و صحبت کردن مکرر در اشکال تعاونی کار و بازی
• را آدرس دهی بسیاری از کانال های حسی (ارتباط گفتار، شنیدن، حرکت و دیدن)
• معرفی سیستماتیک، پردازش و تمرین ساختارهای زبان در موقعیت های روزمره مانند پرسیدن سوال، معرفی خود، برقراری تماس تلفنی و غیره.

این اقدامات مستلزم الف برنامه ریزی درس گفتار درمانی با ماژول های مرکزی برای ضبط زبان مورد نیاز (تشخیص) و همچنین استفاده هدفمند از روش ها، رسانه ها و تعاملات اختلال زبانی خاص و عمومی (زبان معلم) (نگاه کنید به Mahlau/Jeschke 2014 "کودکان مبتلا به اختلالات رشد زبانی چه الزامات یادگیری دارند؟" در مجله آموزشی درمانی 11/2014).